De herfst vind ik echt een fijn seizoen zolang de zon schijnt. Of ik niet naar buiten hoef en met een kop thee voor de kachel mag zitten. Maar die herfstdagen waarop de zon met de gele en gouden blaadjes speelt, het buiten nog net niet te koud is, en de mensen om mij heen die net zo mooi zijn als altijd, van die dagen, daar houd ik echt van.

Kleine momentjes onder de les, waarin er opeens een gedichtje op komt borrelen, omdat de mensen zo mooi zijn, of omdat die boom buiten nou eenmaal prachtig is…

Herfst is afscheid nemen en opnieuw beginnen. Herfst is non-stop een melancholisch gevoel, maar dan positief. Ik weet eigenlijk nog steeds niet hoe je dat gevoel noemt, melancholisch is niet het juiste woord.

Herfst is middagen met je gitaar genieten, terwijl school wacht tot de late uurtjes. Herfst is die nieuwe warme trui eindelijk aan naar school kunnen doen. Herfst is extra knuffels uitdelen omdat het ‘toch wel koud begint te worden’.

Herfst is door moeilijke momenten huilen. En dan weer lachen. Omdat God zo dichtbij blijft.
Oh en liedjes herontdekken, dat hoort er ook bij. Deze bijvoorbeeld;

Zo eentje die je op repeat zet tot je alle woorden kent en tot je alle gevoelens die erin liggen een plekje, een mensje in je leven kunt geven.

We are words
On pages that we’ve left unturned
An ending no one’s ever heard
We are a story slowly unfolding
Beautiful words

En zo ga ik deze herfst lekker verder genieten. Het verhaal ontvouwt zich vanzelf. In tranen, in lachen, dat zien we dan wel weer.

With love,
Rianne

Ps: Vanaf afgelopen vrijdag is mijn gedichtenbundel te koop! *doet een vreugdedansje* Woensdag meer!