Het moment was niet helemaal in woorden uit te leggen – je had erbij moeten zijn. Maar terwijl de zon heel langzaam wakker werd en mijn koude benen begon te verwarmen, deed ik toch een poging om het op te schrijven, die zondagochtend in de stilte op het strand.

Ik wilde dat ik schilderen kon
Lange benen in het koude zand
Het ritmisch ruizen en
Nooit meer een overkant

Ik wilde dat ik schilderen kon
Zwarte meeuwen boven glimmend water
Gouden strepen in de lucht
Een beetje rust mee naar later

Ik wilde dat ik schilderen kon
Hoe de zee vandaag geen schelpen achterliet
En kippenvel hoewel je dat
Op ’t schildersdoek niet ziet

Het rood in de oneindigheid
En hoe de zee altijd blijft geven
Hoe de zon uit haar begint
Om weer een dag te leven

Ik wilde dat ik schilderen kon
Maar ik zal het schrijven
Hoe dat moment van de tijd
Daar wel een eeuwigheid mocht blijven

Liefs,
Rianne