Gisteravond ging ik naar bed met zo’n gek ‘wat nou als ik doodga’-gevoel. Dat heb ik zo heel af en toe. En drie keer raden: ik kon natuurlijk niet slapen. Daarom schreef ik wat. Ik schreef aan verschillende mensen in mijn leven. Verhaaltjes over liefhebben en ook over vergeving. En ik verzond de meesten niet, want hee, het was een hele normale dinsdagavond, en ik had op zich geen vermoedens dat ik werkelijk dood zou gaan.
Vanochtend werd ik – na een iets te korte nacht – wakker. En echt, dat voelt mooi als je met zo’n gevoel gaat slapen. Ik werd heel dankbaar wakker. Dankbaar voor het leven, ondanks of misschien wel dankzij dat mijn leven zeker niet perfect is. Deze dag ligt voor me, en ik ga er iets moois van maken. Niet omdat het leven altijd alleen maar meezit, maar omdat ik deze dag heb, omdat ik de kans heb om tot zegen te zijn. De kans om een verschil te maken.
Ik geloof dat het leven een cadeau is. Of je nu denkt dat God dat cadeau aan je geeft of niet. Jouw leven is een cadeau, en je hebt het niet voor niks gekregen. Vandaag begon er een nieuwe dag en mocht jij dat cadeautje weer open maken, anders zat je dit nu niet te lezen. Geniet van deze dag. En leef, niet alsof het je laatste dag is, maar alsof je een verschil kunt maken. Want dat maak je.
Jij werd vanochtend wakker. Wat ga je doen, totdat je weer naar bed gaat?
