Deze stille week lijkt al weken te duren. Het coronavirus heeft ons allemaal in de greep, het leven staat grotendeels stil. Hoewel de natuur haar nieuwe stekjes op laat komen als… ja, als de natuur in de lente, blijven we krampachtig om ons heen kijken als we buiten lopen. Echt genieten lijkt bijna een misdaad, want het is heel ernstig gesteld met onze wereld op dit moment.

De regen drupte net op de ruiten na twee heerlijk warme en zonnige dagen. De stille week voor Pasen is nu echt begonnen. De veertigdagentijd had nog nooit zoveel ruimte voor bezinning, zonder stage en fysieke schooldagen, zonder bezoek en feestjes. Toch blijft de stilte moeilijk te vinden. Toch blijkt God zoeken zelfs als men alle tijd van de wereld heeft best lastig.

Ik ben binnen gebleven. Niemand wil in deze tijd extra zijn best doen om verkouden te worden. Maar diep vanbinnen ben ik even buiten gaan staan. Om de verkwikkende regen van genade in te drinken. Het mag weer Pasen worden. Jezus’ sterven en opstanding voelen als de mooiste, meest oneindige lentedag. En wij? Wij mogen daar bij stil staan. Vergeet daar niet van te genieten in deze tijd vol zorgen.

Ik ruik de regen
dwars door de ramen
De warme stenen na
een zachte lentedag

Ik haal diep adem
trek mijn jas aan
Ja, het regent,
maar ach

De regen verfrist
vervuld en verkwikt
de droge aarde en mijn
ruwe huid, hersteld

De droogte is voorbij
het tij gekeerd, er is
veel gebeurd en veel geleerd
De vruchtbare grond spreekt en vertelt

Het stroomt als de genade
Ik drink haar gulzig in